Nikolaska's Blog

  უნდა ვაღიარო, რომ საკმაოდ რთულ საქმეს შევეჭიდე, რადგან წერო ისეთ ადამიანზე როგორიც ედიტ პიაფი გახლდათ, მართლაც ძალიან რთულია. მისი ცხოვრების ძალიან დიდი ნაწილი ფართო საზოგადოებისათვის დღემდე ფარდებს მიღმა რჩება, თუმცა შევეცდები მის შესახებ ჩემს ხელთ არსებული ინფორმაციით მოგითხროთ. ედიტ პიაფი იგივე ედიტ ჯოვანა გასიონი 1915 წელს დაიბადა ულამაზეს ქალაქ პარიზში. მას  საკმაოდ რთული ბავშვობა და ზოგადად ცხოვრება ჰქონდა.მიუხედავად იმისა, რომ ედიტი ბრმა დაიბადა და მთელი 6 წელიწადი უსინათლოდ გაატარა, ცხოვრებამ მას მაინც უდიდესი საჩუქარი უბოძა და უნიკალური ხმითა და ნიჭით დააჯილდოვა. მის სიმღერებს შეუძლია ნებისმიერი ადამიანის სულს ჩაწვდეს. აბსოლუტურად ვეთანხმები პარიზელ ხალხს, რომლებიც ამბობდნენ, რომ ედიტს შეეძლო ემღერა ტექსტი ტელეფონების წიგნიდან, მაგრამ ეს მთელი გრძნობით გაეკეთებინა. ისე, რომ სიმღერა შესანიშნავი გამოსულიყო. 
    ედიტი თავიდან თავს ქუჩის მუსიკოსობით ირჩენდა სანამ ერთ-ერთი მისი გამოსვლისას უცნობი ადამიანი სახელად ლუი ლეპლე არ მიუახლოვდა და მკაცრად მიუგო, რომ სულელი იყო და თუკი ასე გააგრძელებდა ხმას დაკარგავდა, რაც მთელი კაცობრიობის წინაშე დანაშაული იქნებოდა.  ლუი ლეპლე იმ პერიოდში ცნობილი კაბარეს "ჟერნისის" მეპატრონე გახლდათ და  ედიტს შესათავაზა მასთან ემღერა. მანვე უმრავი გამოსადეგი რამ ასწავლა გამოუცდელ მომღერალს. ამ ადამიანმა ედიტის ცხოვრებაზე უდიდესი გავლენა იქონია, რადგან სწორედ მისი და შემდგომ რეიმონ ასოს წყალობით შეძლო ახალგაზრდა ქუჩის მუსიკოსმა მსოფლიო დონის ვარსკვლავი გამხდარიყო. წარმატებასთან ერტად ლეპლემ, ედიტი მეტსახელით "პიაფითაც" დააჯილდოვა, რაც ფრანგულად ბეღურას ნიშნავს.
    ედიტისათვის სიმღერა ყველაფერი გახლდათ. ამბობდა, რომ სიმღერა მისთვის გაქცევა იყო. როცა მღეროდა თითქოს სხვა სამყაროში ინაცვლებდა, რომელიც მისთვის სხვა განზომილება იყო. ალბათ ჩვეულებრივი ადამიანისათვის რთული წარმოსადგენია თუ რა უნდა ენატრა ისეთ პოპულარულ ქალს როგორიც ედიტ პიაფი გახლდათ. დიახ მას არ აკლდა არც ფული, არც საყვარლები, არც გართობა და არც პოპულარობა, თუმცა ახალგაზრდა მომღერალი ყოველთვის სევდიანად ასრულებდა თავის რეპერტუარს, რომელშიც უამრავი სევდა და გულის ტკვილი იგრძნობა. გარკვეულ წილად ის ხშირად თავის ძველ ცხოვრებას მინატროდა და წერდა "მე ვიყავი მშიერი, მე მციოდა, მე ქუჩაში ვცხოვრობდი, მაგრამ ამასთან მე ვიყავი თავისუფალი. თავისუფალი ვალდებულებებისგან, დილით ადრე გაღვიძებისგან. შემეძლო მთელი ღამე არ დამეძინა, შემეძლო დავმთვრალიყავი თუ მომინდებოდა ან მეოცნება.... ან იმედი მქონოდა." ეს ყველაფერი კი გასაკვირი არ არის, რომ  ცხოვრებისეული ტრაგედიებით იყო გამოწვეული.

 
 თუ ჩემი პოსტი წაიკითხეთ მაშინ გეცოდინებათ თუ რამხელა იმედგაცრუება მომიტანა ჩემმა პირველმა დღემ უნივერსტეტში. ამ პოსტში მინდა მეორე დღეზე ვილაპარაკო. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს წუწუნს აღარ ვაპირებ. რატომ? თავიდან დავიწყებ. როგორც ალბათ გახსოვთ გადავწყვიტე ოპტიმიზმით შევნიღბულიყავი. ასეც მოვიქეცი და იცით გაამართლა.

       წელს, როგორც ყველა აბიტურიენტმა მეც ჩავაბარე ეროვნული გამოცდები. საკმაოდ კარგი შედეგიც ვაჩვენე და სასურველ უნივერსტეტსა და ფაკულტეტზეც მოვხვდი 50 %–იანი დაფინანსებით. კერძოდ, სწავლის უფლება შოთა რუსთაველის სახელობის კინოსა და თეატრის უნივერსტეტის, ხელოვნებათმცოდნეობის ფაკულტეტზე მოვიპოვე. მას შემდეგ რაც შედეგები გავიგე მოუთმენლად ველოდი სწავლის დაწყებას. ჩემი წარმოდგენით მომდევნო 4 წელიწადს ისეთ უნივერსტეტში გავატარებდი სადაც საინტერესო ხალხი ისწავლიდა, რომლებთანაც საერთო ენის გამონახვა არ გამიჭირდებოდა და მეც იმ გარემოში ვისწავლიდი, რომელშიც თავს ალბათ ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობ, რაც წაადგებოდა, როგორც ჩემს აკადემიურ მოსწრებას ასევე შთაგონებასა და მორალურ ზრდას. ამ იმედს ე.წ. "საორიენტაციო შეხვედრიდან" წამოსულიც ისე ვებღაუჭებოდი, როგორც ხავსს. დიდი ხნის ლოდინის და  გადავადებული თარიღების შემდეგ  მოვიდა დღეც, როდესაც საბოლოოდ უნდა გადაწყვეტილიყო ხავსს ჩაბღაუჭებული ჩემი ბედი. პირველი ლექცია 10 საათზე უნდა მქონდა, თუმცა მინდა აღვნიშნო, რომ ეს მხოლოდ ვარაუდის დონეზე ვიცოდი, რადგან უნივერსტეტის ინფორმაციული ადმინისტრაცია არც ისე სწრაფად მუშაობს და ხშირ შემთხვევაში ინფორმაციას მოვლენამდე რამოდენიმე საათით ან წუთით ადრე აქვეყნებს ხოლმე ოფიციალურ საიტზე, უარეს შემთხვევაში კი ამას ისიც ერთვის, რომ მათ მიერ შემოთავაზებული ცხრილები დიდად არ განსხვავდება ჩინური ენციკლოპედიისგან, მაგრამ თუ ადმინისტრაციას დავუჯერებთ ეს ყველაფერი მალე გამოსწორდება, რადგან საიტზე გარკვეული ტექნიკური პრობლემები აქვთ და ამაზე მუშაობენ. მე კი ისღა დამრჩენია ვიმედოვნო, რომ ამ შემთხვევაშიც არ გასკდება ჩემი იმედები საპნის ბუშტებივით. მოკლედ ეს ყველაფერი იქით იყოს და ლექციაც დაიწყო. სხვათაშორის საკმაოდ ხალისიანად, რადგან შუა ხნის პედაგოგ ქალბატონს აუდიტორია შეეშალა და სულ სხვა სიის ამოკითხვა დაიწყო რის მიხედვითაც კლასი ცარიელი უნდა ყოფილიყო. ამასობაში აუდიტორიაში სასიამოვნო გარეგნობის, ახალგაზრდა პედაგოგმა, ქალბატონმა ეკა კიკნაძემ შემოაბიჯა, რომელიც "მსოფლიო ხელოვნების ისტორიას" გვასწავლის. ქალბატონი ეკას ლექცია საკმაოდ შთამბეჭდავი და საინტერესო იყო. ამას გარდა ძალიან მომეწონა მისი შეხედულებები გარკვეულ საკითხებზე, რომლებიც ინდივიდუალობასა და ხელოვნების აღქმას შეეხებოდა. მისი თქმით ხელოვნების ნიმუშის შესაფასებლად არ არსებობს კრიტერიუმი და მხოლოდ ცალკეული ინდივიდის გემოვნებაზე დაყრდნობით შეგვიძლია ვიმსჯელოთ ამათუიმ ხელოვნების ნიმუშის ხარისხზე. მოკლედ, მთელი ლექციის დაწერა, რომ არ მომიხდეს გეტყვით, რომ დღეს ყველაზე დიდი (დადებითი) შთაბეჭდილება ჩემზე ამ ლექციამ დატოვა.
    პირველი შესვენების დროს ორ ახლადგაცნობილ გოგონასთან ერთად უნივერსტეტის ეზოში ჩავედი, რომ სიგარეტი მომეწია და თან ხალხი შემეთვალიერებინა. რაც უფრომ მეტად მივიწევდი ხალხმრავლობისკენ მით მეტად ვგრძნობდი იმედგაცრუებას, მაგრამ ბუნებით ოპტიმისტი ვარ და არც ამ შემთხვევაში შევცვლილვარ. ხალხიდან დროებით ჩემი ყურადღება უნივერსტეტის ეზომ მიიპყრო. მართალია სივრცე არც ისე დიდი იყო, მაგრამ გრაფიტითა და უამრავი ფრაზით მოხატული კედლები, საყვარელი ჭრელი ხის მაგიდები და სკამები, მარჯვენა ბოლოში კი დიდი სცენა მშვენიერ სანახაობას ქმნიდა და ამ ყველაფრის შემხედვარე ჩემში ოპტიმიზმი უფრო გაძლიერდა მანამ სანამ ერთ–ერთმა ჩემმა კურსელმა არ გაგვახსენა, რომ ლექცია იწყებოდა. შემდეგი ლექცია "მსოფლიო კინოს ისტორია" არანაკლებ საინტერესო იყო პირველზე. პედაგოგი, ზვიად დოლიძე, ხალისიანი  კაცი გახლდათ და ლექციასაც საინტერესოდ გვიკითხავდა, თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ ბოლო ნაწილისათვის არც მე და სავარაუდოდ არც ჩემს კურსელებს თითქმის არ მოგვისმენია, რადგან ყველანი საშინლად დაღლილები ვიყავით. არ ვიცი სხვები რამ დაღალა სწავლის პირველმა დღემ თუ უბრალოდ ბედნიერებისაგან გადაიღალნენ, მაგრამ მე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ამის მიზეზი 6 საათი ჯდომა და სასოწარკვეთა იყო. ვუყურებდი ლექტორს, რეალურად კი საპნის ბუშტებში მოთავსებულ "ფრიკ" ადამიანებს ვხედავდი, რომლებიც თანმიმდევრულად სკდებოდნენ და ქრებოდნენ. ცალსახად აღმოვჩნდი თითქმის იმავე გარემოში, რომლისაგან თავის დაღწევასაც მთელი 12 წელი ვლამობდი და აი ისევ "ზი სეიმ შით".
   ლექციები დამთავრდა. ჩემს "რჩეულ" ორ გოგონას დავემშვიდობე და მეც ისეთ ადგილას გავეშურე სადაც ნამდვილად ვიცოდი, რომ ის დამხვდებოდა რისგან გაქცევაც არასოდეს მომინდება, სადაც არ აწყობენ "ხინკალ ფართებს", სადაც იციან, რომ არსებობს პინცეტი და ეპილატორი. სადაც ადამიანები არ დადიან შარვლებით, რომლებიც მუხლამდე აქვთ ჩამოწეული და არც პარლამენტის წინ იღებენ ფოტოებს. რაც უფრო მეტად ვუღრმავდები მით მეტად ვგრძნობ, რომ დეპრესიის პირისპირ ვდგავარ ასე, რომ ჯობია ისევ ოპტიმიზმით შევინიღბო.

დაახლოებით ორი კვირის წინ, დილა ძალიან სასიამოვნოდ დაიწყო. გაღვიძებისთანავე სოციალურ ქსელ "ფეისბუქს" ვესტუმრე და სიახლეები შევამოწმე. ცოტა ხნის შემდეგ მესიჯების „აიკონი“ წითლად აციმციმდა, რომელიც ახალი შეტყობინების მოსვლას მანიშნებდა. სანამ გავხსნიდი, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ რაიმე განსაკუთრებული დამხვდებოდა. წერილი გოგა ჩართოლიანისგან იყო, რომელიც „საზოგადოებრივი მაუწყებლის“ ერთ-ერთი გადაცემის, - "სამოთხის ვაშლების" პროდიუსერად გამეცნო. მითხრა, რომ ჩემი ბლოგი ნახა, გაეცნო პოსტს ედიტ პიაფის შესახებ და 16 ნოემბერს დაგეგმილ გადაცემაში მიმიწვია, რომლის თემაც, სწორედ ეს მომღერალი იყო. მე, რა თქმა უნდა, დავთანხმდი.

 სიმართლე გითხრათ, ძალიან ვნერვიულობდი, რადგან აქამდე ტელევიზიასთან არანაირი შეხება არ მქონია. როგორც იქნა დადგა ის დღე, როდესაც  გადაცემა უნდა ყოფილიყო. აქვე ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო გვანცას, ჩემ კურსელს, რომელიც  "პირველ არხში" მუშაობს, რადგან გამომყვა ჩაწერაზე და ბოლომდე ჩემთან ერთად იყო; რომ არა ის, ალბათ ნერვიულობისგან მოვკვდებოდი.

შესასვლელთან დამხდვა გადაცემის ერთ-ერთი პროდიუსერი, რომელმაც საგრიმიოროში წამიყვანა. იქ კი, გოგა ჩართოლიანი და "სამოთხის ვაშლების" წამყვანები - ნინო ზაუტაშვილი, სალომე დადუნაშვილი, ნანა ფაჩუაშვილი და ნინო კურატაშვილი გავიცანი. ყველა ძალიან თბილად შემხვდა და ალბათ სწორედ ესეც იყო ერთ-ერთი იმ მიზეზთაგანი, რომლის დამსახურებითაც ნელ-ნელა  ჩემი შიში და დაძაბულობა სადღაც გაქრა.

მალე სტუდიაში შევედით, სადაც ჯერ დილის გადაცემა მიმდინარეობდა, რომლის დამთავრების შემდეგ წამყავანები თავიანთ ადგილებზე დასხდნენ და გადაცემაც დაიწყო. მე მეორე ბლოკში უნდა შევსულიყავი, რომელიც იმაზე სწრაფად მოვიდა, ვიდრე მეგონა. რეკლამაზე გავიდნენ და მეც დამიძახეს, თან გამამხნევეს: - „არ ინერვიულოო“. მიუხედავად სასიამოვნო გარემოსი, მაინც ვნერვიულობდი, მაგრამ მხოლოდ თავიდან, მერე კი, როგორც ზევით აღვნიშნე შიში და დაძაბულობდა გამიქრა. პირველი კითხვის შემდეგ იმდენად გავიხსენი, რომ თავი საკუთარ სახლში მეგონა, რაც პირველ რიგში ამ ოთხი არაჩვეულებრივი ქალბატონის დამსახურებაა და რის გამოც, მათ დიდ მადლობას ვუხდი.

ვფიქრობ, გადაცემა ძალიან საინტერესო გამოვიდა, პირადად მე, კმაყოფილი ვარ.  თქვენც შეგიძლიათ ნახოთ და შეაფასოთ.

ჩემეული ვერსია, Here's my version of his self-portrait

დაიან პერნე Diane Pernet

დაიან პერე Diane Pernet

ქეთრინ ბაბა და ჩემი მეგობარი ლუკიანო კინწო Catherine Baba and my friend Lukiano Kintso

 ამის შემდეგ გვაჩვენეს მონაწილეების პრომოები, რომლებმაც ჩემზე ძალიან კარგი შთაბეჭდილება დატოვეს. მოდელები თავიანთ როლს პროფესიონალურად ასრულებდნენ და ყველანაირ ემოციასა  თუ გრძნობას ზედმიწევნით გამოხატავდნენ, თუმცა ეს ალბათ არამხოლოდ მოდელების არამედ ფოტოგრაფის დამსახურებაცაა. სამწუხაროდ ყველას გადაღება ვერ მოვახერხე ამიტომაც მხოლოდ ერთს გთავაზობთ.




    პრომოების დასრულების შემდეგ კი ჯერი კონკურსის სხვა მონაწილეებზე მიდგა და მათაც თავიანთი კოლექციები წარმოგვიდგინეს.
პირველი ადგილი ნიკოლას გრეგორიანს ერგო, რომელიც ინგლისში გაემგზავრება სტაჟირებაზე მას პრიზი დაიანე პერნემ გადასცა.


   After finishing the promo videos It was time toparticipants to show their collections.
The First place took Nicholas Gregoriani who will be sent in England. The prize was given to him By famous blogger Diane Pernet.

გიორგი ქებურია

           
The contest was over and now It was the time to let us see the performance of last year BeNext winner Lika Kubaneishvili. her show Begun with video about how did Coca-Cola started revolution in Sovient Union. The performance was quite good  shirts were designed by coca-cola prints but it is very interesting why did the young designer diceded to advertize Coca-Cola In Georgia Palace Hotel.

    რამოდენიმე დღის წინ ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტმა, ბარაკ ობამამ გააკეთა განცხადება, სადაც აღნიშნავს, რომ ის მომხრეა ერთსქესიანი წყვილების ქორწინების. ეს მისი მხრიდან საკმაოდ მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება იყო, რომელმაც შესაძლოა მომავალში მსოფლიო ისტორია შეცვალოს. მისი ამ განცხადების დეტალურად სანახავად შეგიძლიათ გადახვიდეთ შემდეგ ლინკზე.
   ამასთან დაკავშირებით პოსტის დაწერას არ ვაპირებდი, რადგან ჩემი აზრით, იქიდან გამომდინარე, რომ ამ თემას უკვე უამრავი გამოხმაურება და პოსტი მოჰყვა უინტერესო და "ბანალური" გამოვიდოდა, თუმცა ეს ერთმა პატარა შემთხვევამ გადამაფიქრებინა, როდესაც სოციალურ ქსელ - ფეისბუქში საინტერესო პოლემიკას წავაწყდი, რომლის კითხვისას მიხეილ სააკაშვილის ცნობილი გამონათქვამი "ჩარეცხილები" გამახსენდა. გთავაზობთ სქრინშოთებსაც. მათ გასადიდებლად დააჭირეთ სურათს.

  ოშო,  ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ფილოსოფოსი და თავისი პერიოდის "სულიერი მამა იყო", რომელმაც უზადო სიბრძნითა და მჭერმეტყველბით, მსოფლიოს ყველა ქვეყანაში გაითქვა სახელი და უდიდესი წვლილი შეიტანა მე-20 საუკუნის, მეტაფიზიკური აზროვნების ჩამოყალიბებასა და ფორმირებაში. მას ხშირად იხსენიებდნენ, როგორც "ადამიანი-სკანდალი". ოშო ანუ ჩანდრა მონახ რაჯნიში, პროფესიით ფილოსოფიის პროფესორი იყო, ბევრს მოგზაურობდა ინდოეთის ტერიტორიებზე და ათეიზმსა და მაჰათმა განდის შესახებ კითხულობდა ლექციებს. ის საოცარი კაცი გახლდათ მისი სწავლებები მხოლოდ სიტყვები კი არ იყო, არამედ ის თავად წარმოადგენდა თავისი მოწაფეებისათვის მაგალითს, მთელი თავისი ცხოვრების მანძილზე. ცხოვრების, რომლის